مهران موزوني در مطلب اخير وبلاگ "کياسي به از سياسي" به ماجراي انتقال کارمندان از تهران و دليل عدم جذابيت اين طرح براي کارمندان پرداخته و نوشته است:

از همان ابتدا مشخص بود که سازوکار طراحي شده براي انتقال کارمندان تهران به شهرستان ، جذابيت چنداني نخواهد داشت.
حقيقت اين است که برخي رفتارهاي اجتماعي ما ايرانيان از ضرب المثل هايمان نشأت مي گيرد و برخي ضرب المثل هايمان نيز برخاسته از رفتارهاي اجتماعي ما هستند ، به بيان دقيقتر مي توان از اين منظر خاص ، ضرب المثلهاي ايراني را به دو دسته کلي تقسيم بندي نمود :
دسته اول : آن دسته از ضرب المثل هايي که «رفتارساز» هستند و لزوما تبلور عمومي ندارند ، مانند : «خواهي نشوي رسوا ، همرنگ جماعت شو» که پر واضح است خيلي ها با رعايت اين قضيه موافق نيستند.
دسته ي دوم : آن دسته از ضرب المثل هايي که با نگاه به هژموني يک رفتار و تفکر عمومي بين مردم سروده شده است ، رفتار و تفکري که در ميان قاطبه ي مردم موضوعيت دارد، مانند: «سيلي نقد به از حلواي نسيه است ».
و براستي ماهيت اکثريت ايرانيان چنين است که در معاملات و بده و بستانهاي روزمره ي خود ، آنچه را که دست به نقد است ، ولو با نرخ کمتر پذيرا هستند تا وعده ي بزرگتر را براي زمان آينده .
فلذا « سيلي نقد...» ضرب المثلي است که تبلور آن در پندار ، گفتار و رفتار مردم ايران زمين وجود دارد و نيازي به تلاش براي نهادينه سازي اش در بين مردم نيست ، ملت ايران به خودي خود چنين حال وحسي را دارا هستند.
مصداق هاي فراوان اين ضرب المثل را در مردم مان بسيار مي توان يافت.
به عنوان مثال : کافيست تا بانک هاي باهوش ! کشورمان بجاي بذل و بخشش جوايز کلان قرض الحسنه !ي خود به عده اي قليل ، اقدام به مشتري يابي مويرگي در سطح جامعه کرده و به بياني ساده تر ، تمام سپرده گذاران قرض الحسنه را از جوايز کوچک اما فراوان بهره مند ساخته و بجاي تعدادي اندک ، جماعتي کثير از مشتريان خود را برنده ي جايزه هاي کوچک نمايند . واينجاست که سر هر کوي و برزن ، برنده يي از جوايز قرض الحسنه به چشم خواهد خورد و مردم طبق همان استراتژي نهادينه شده ي : «سيلي نقد به از حلواي نسيه است » رغبت مي کنند تا براي سپرده گذاري قرض الحسنه ي خود اقدام کنند.
چه مي خواهم بگويم؟
عرض مي کنم...
چندي است که دولت ، مشوق هايي را براي کارمندان تهراني اعلام نموده تا از مرکز به شهرستانها مهاجرت کنند ، اما همه شاهديم که استقبال چنداني از اين طرح نمي شود.
چرا؟
آيا جمعيت کثيري از کارمندان عادي ( غير مدير) تهران نشين ، اهليت و اصليتي غير تهراني ندارند؟
پاسخ : اکثريت اين عزيزان اهليت و يا اصليتي غير تهراني دارند.
آيا اين جمعيت کثير ، براي استراحت و تمدد اعصاب و روان خود و خانواده در اولين فرصت تعطيلي ، به همان شهرستان پدري هجوم مي برند؟
پاسخ : بلي
آيا اين جماعت محترم ، اگر به شهرستان هاي مطبوعه خويش تشريف ببرند ، صرفنظر از مشوقهايي که بتازگي اعلام شده ، مزاياي قديمي همچون مزاياي دوري از مرکز و بدي آب و هوا و .. برابر قوانين چند دهساله کشوري نيز شامل حالشان خواهد شد؟
پاسخ : بلي ، دهها سال است که کارمندان تهراني با انتقال به شهرستانها ، حقوق و مزايايشان به تبع محروميت شهرستان مقصد افزايش خواهد داشت.
آيا کارمندان تهراني مي دانند که علاوه بر افزايش حقوق سنتي و طبيعي ناشي از اين انتقال ، از مزيت هزينه هاي ارزانتر زندگي در شهرستانها بهره مند خواهند شد؟
پاسخ : بلي دقيقا به اين مسئله وقوف دارند.
آيا کارمندان تهراني مي دانند که کنترل و تربيت فرزندان در شهرستانها نسبت به تهران ساده تر و راحت تر است؟
پاسخ : بلي مي دانند
آيا کارمندان تهراني مي دانند که با سکونت در شهرستان ، از مصيبت آپارتمان نشيني رهايي يافته و امکان بهره مندي از موهبت مسکن ويلايي نشين را خواهند داشت ؟
پاسخ : بلي مي دانند
آيا بسياري از کارمندان تهران نشين که اصليتي شهرستاني دارند در حقيقت امر ، اينگونه نيست که براي مزدوج کردن فرزندان خويش ، چشم به بستگان شهرستاني شان دارند ؟( به دليل ريسک کمتر در وصلت با غير فاميل هاي تهراني )
پاسخ : بلي اغلب همينگونه است .
آيا اينگونه کارمندان تهراني ، در صورت چنين تمايلي ، بهتر نيست در مجاورت همان بستگان محبوب خويش باشند تا از لذت « دور هم بودن فاميل » نيز بهره مند شوند؟
پاسخ : بلي ، قاعدتا بايد همينگونه باشد
آيا..
آيا...
بسيار خوب ، سوال اين است که دليل عدم استقبال لازم از مشوقهاي دولت در اين طرح چيست؟
پاسخ : رمز اين عدم استقبال به عقيده نگارنده در همان ذهنيت نهادينه شده ي مردم ايران است که :

«سيلي نقد به از حلواي نسيه است.»

مسئولان محترم در دولت ،
به دلايلي که به ذهن ناتوان بنده مي رسد اشاره مي کنم :
1- دستور فرماييد تا با يک نظر سنجي ساده و بي سروصدا در سطح کشور ( غير از تهران ) مشخص شود که به دلايلي که ذکر آن از اين مقال خارج است ، اصولا کارمندان ساکن شهرستانها « يک احساس تبعيض قديمي » بين خود و کارمندان تهراني احساس مي کنند ، بحث اين قلم بر سر درست يا غلط بودن اين تصور نيست و اتفاقا تاکيد مي شود که وجود اين نگرش تلخ در ذهن کارمندان شهرستاني فراتر از «تصور» بوده و خوب يا بد ، به صورت يک «تفکر» در ميان آحاد کارمندان ساکن شهرستان درآمده است و ساکنين شهرستان ، اغلب ساکنين تهران را مردماني خوش گذران و مرفه بي درد مي شناسند ، حال آنکه همه مي دانيم که چنين نيست و فقط و فقط آن دسته از کارمندان تهراني که قبلا ، کار در شهرستان را تجربه نموده اند مي دانند که کارمندي در شهرستان ( به لحاظ فشار کار ) به نسبت کارمندي در تهران زنگ تفريحي بيش نيست.
اما ، نکته دراينجاست که غالب کارمندان محترم شهرستاني که همچنان در تفکر اشتباه خود مبني در دُردانه بودن کارمندان تهراني به سر مي برند ، اين پتانسيل را دارند که چند صباح پس از انتقال کارمندان تهراني به مجاورت آنها ، سر گلايه و درگيري هاي لفظي و مشاجرات اداري را باز کنند که :
((چرا ما را تحقير مي کنيد؟ چرا اين شازده هاي تهران نشين براي قبول انتقال به اينجا بايد اينهمه تشويقي بگيرند؟ مگر اينجا تبعيد گاه است؟ اينها در تهران خوش بوده اند و حالا که اينجا آمده اند نيز بايد « لي لي به لالايشان» گذاشته شود؟))
نگارنده از محاوره اي نمودن قلم ، پوزش مي طلبد ، اما اين حقيقتي است که دير يا زود رخ خواهد داد.
حال به کارمندان تهراني حق دهيد که با پيش بيني چنين مطلبي و بار فشار درگيري هاي عصبي در شهرستان ، چگونه مي توانند اقدام به رفتن نمايند؟ از آن مهمتر ، کارمند تهراني آنقدر باهوش هست که پيش بيني کند : «ممکن است سيستم( يا دولت) پس از چند ماه که از انتقال من به شهرستان گذشت ، به دليل فشارافکار عمومي در محل کار جديد ، يکي يکي مزاياي وعده داده شده را کنسل نمايد.»
2- متاسفانه ، شرح و اطلاع رساني مشوقهاي انتقالي چنان مبهم و گسسته ، اعلام عمومي شد که هنوز هم اغلب کارمندان جامعه ي هدف ، به درستي نمي دانند در صورت انتقال به کدام شهرستان دقيقا چه عايدي خواهند داشت.؟
3- اين يک حقيقت است که فرزندان کارمندان تهراني ، تنها به دليل مجاورت با والدين خود نيست که براي قبولي در دانشگاه هاي پايتخت تلاش کرده اند ، بلکه تمام کنکوري هاي ايران زمين به دليل شکاف و درجه بندي بين دانشگاه هاي تهران و غير تهران ، سالانه خود را از طناب کلاسهاي کنکور و شب بيداري هاي فراوان حلق آويز مي کنند تا در يکي از دانشگاه هاي تهران پذيرفته شوند ، لذا اشتباه است اگر تصور کنيم که فرزند کارمند تهراني با انتقال پدرش به شهرستان ، از دل و جان ، پرونده ي دانشگاهي اش را به مقصد منتقل خواهد کرد.
4- به کارمندي که تغييرات در تصميم گيري اداري ، بخشنامه هاي خلق الساعه و .. را طي سالهاي متمادي در اين کشور تجربه کرده است ، حق دهيم که اميدي به ثبات مشوقهاي پيشنهادي در سالهاي آينده نداشته باشد.
5- برخي مشوقها براستي ، دامنه احساس تبعيض را از محيط ادارات شهرستان به درون خانه ي کارمندان شهرستاني خواهد کشاند و موجبات دامن زدن به اختلافات جامعه کارمندي و خانواده هايشان در شهرستان مي گردد ، استفاده رايگان خانواده ي «کارمندان از تهران آمده » از محيط هاي ورزشي ، بهره مندي از چکاب هاي پزشکي رايگان سيکلي و ... همه و همه نتيجه يي جز ايجاد اختلاف بين آحاد منتقل شده از تهران با مردمان محيط مقصد نخواهد داشت.
و در نتيجه همه اينها براي کارمند تهراني چيز جز حلواي نسيه نيست.
چاره چيست؟
بهترين راه ، اعطاي همان «سيلي نقد» است که موجب استقبال جمع کثيري از کارمندان محترم تهراني شده و بسياري از دغدغه هاي پيش رو را از ميان برخواهد داشت.
اجازه دهيد در اينجا يک فانتزي انتقال بزنيم تا شايد تبيين بيشتري صورت گيرد :

(((شرايط جابجايي ( نَه انتقال ) کارمندان تهراني به شهرستانها)))

الف – ماموريتي
1- کارمنداني که حاضر به حضور ماموريتي در ادارت شهرستانها شوند بلافاصله پس از اعلام آمادگي کتبي به اداره متبوع خود ، يک رسيد تاييد درخواست انتقال ، دريافت نموده و براي دريافت هديه نقدي خود ، رسيد مربوطه را به کليه شعب بانکهاي تهران تحويل دهند.
2- مدت ماموريت دوساله بوده که برابر درخواست هاي بعدي کارمند ، قابل تمديد و يا قابل تبديل به انتقال دائم نيز خواهد مي باشد.
3- کارمند مامور پس از اتمام ماموريت ، هيچ ممانعتي براي بازگشت به تهران نداشته و تعلل بيش از دوماه اداره مربوطه در بازگشت کارمند به تهران ، توسط «ستاد پيگيري بازگشت کارمندان مامور به تهران » قابل پيگيري بوده و ديوان عدالت اداري نيز برابر توافقات انجام گرفته بين قواي مجريه و قضاييه ، ضامن اجراي اين بازگشت خواهد بود.
4- کارمند مامور ، از تمام مزاياي قانوني ماموريت و بدي آب و هوا و .... که برابر قوانين سنتي رايج در وزارتخانه و سازمانها و نهادها است ، کماکان بهره مند بوده و تنها تفاوت ايجاد شده ، همان هديه نقدي است که شرح آن در بندهاي بعدي آمده است .
5- هديه نقدي : کارمند مامور ، به تناسب سال سابقه ، ميزان تحصيلات ، ميزان محروميت و بدي آب و هواي شهرستان مقصد ، هديه دريافت خواهد کرد. که اين ميزان در کمترين حالت ، به ازاء قبول دوسال ماموريت ، 4 ميليون تومان و به ازاء هر بار تمديد دوساله ي آن ، روند صعودي داشته و به ترتيب6 ، 8 و تمديد هاي دوساله بعدي 10 ميليون است.
6- کارمنداني که پس از اتمام ماموريت ، تمايل به تبديل ماموريت به انتقال دائم باشند ، مبلغ هديه ماموريتي از کل مبلغ هديه تخصيصي انتقال کسر شده و به محض درخواست اين تبديل ، الباقي هديه به کارمند تقديم خواهد شد.
ب- انتقال دائمي
1- متقاضيان انتقال به شهرستانها به تناسب ميزان تحصيلات ، تعداد فرزندان بيشتر ، محروميت شهرستان مورد انتقال ، سال سابقه ، هديه اي نقدي که ميزان بين 30 تا 70 ميليون تومان است دريافت خواهند کرد .
2- کارمنداني که در شهر تهران مالکيت منزل مسکوني و يا ملک تجاري داشته ( کارمند و يا همسر کارمند) و حاضر به فروش ملکيت خويش در تهران باشند و تعهد محضري به عدم مالکيت در تهران ( تا ده سال پس از تاريخ انتقال به شهرستان) را بدهند ، پنج ميليون تومان به رقم هديه آنها اضافه خواهد شد.
مسلما ارقام اعلام شده کارشناسي شده نبوده و صرفا پيشنهادي است و اعلام چنين طرحي ، که تکليف کارمند با روش برره اي ( خشکه حساب کردن) معلوم بوده و پس زمينه هاي جاري در ابعاد روحي و رواني محل کار مقصد را نيز به دنبال نخواهد داشت ، بسيار بيشتر از روش هاي اعلام شده ي مسئولين محترم مورد استقبال قرار خواهد گرفت.
مسئولين محترم بدانند که بسياري از کارمندان تهراني با قبول حالت ماموريت ، اقدام به چشيدن طعم زندگي کارمندي در شهرستانها خواهند کرد که در بدترين حالت ( بازگشت کارمند پس از ماموريت ) دولت براي دوسال آينده از فشار جمعيت تهران کم کرده است ، هرچند بسياري از اين کارمندان مامور در ادامه ، يا اقدام به تمديد ماموريت نموده و يا با تجربه لذت زندگي بدون ترافيک و ويلا نشيني در شهرستان و همچنين دريافت هديه قابل توجه چند ده ميليوني ، ماموريت خود را به انتقال دائم تغيير خواهند داد.
يادمان نرود که مردم اين سرزمين : سيلي نقد را به حلواي نسيه ترجيح ميدهند.